Mijn verhaal
Dit is een korte samenvatting van de afgelopen zes jaar van mijn leven, zonder afbreuk te willen doen aan de lange lijdensweg die het voor mij, mijn gezin en naaste omgeving is geweest. Met oprechte dank aan iedereen die er altijd voor me was en dat nog steeds is.
Ik ben Leen, vrouw van Bart, mama van twee prachtige tienerdochters, dochter van twee fantastische ouders, vriendin, collega en … alcoholist.
Hoe het begon. Ik was altijd al fan van een fris pintje of een lekker glaasje wijn. Feestje? Joepie, gezellig drinken met vrienden, niets fijner dan dat. Ik was goed in drinken, de snelste van de groep, en het leek nooit genoeg te zijn. Toen al vertelde ik mezelf steeds dat ik het onder controle had, maar naarmate ik met de jaren meer dronk, begon ook mijn geheugen me regelmatig in de steek te laten, met alle schaamte en onzekerheid die daarbij kwamen kijken. Toch bleef ik doorgaan, ondanks alles, want drinken was ondertussen een onlosmakelijk onderdeel van mijn leven geworden.
Alles veranderde toen mijn lieve broer Robin overleed. Hij was mijn grootste steun en allerliefste schat, maar worstelde met een zwaar verleden en zijn eigen demonen. In zijn laatste jaar deelde hij met mij het geheim dat hij alcoholist was. Zijn zelfmoord sloeg een diepe wond in mijn wereld. Vanaf dat moment trok ik alles wat ik kende en wie ik was, in twijfel: was ik net als hij? Zou ook ik kunnen breken? Zou ik ook alcoholist worden?
De eerste jaren na zijn dood stortte ik me volledig op mijn werk. Van ’s ochtends vroeg tot in de late uurtjes was ik bezig, natuurlijk met de nodige wijntjes erbij. Ik vluchtte er helemaal in weg. Dat houd je niet vol, dat hoef ik je niet te vertellen. Maar die vlucht was niet genoeg. De pijn en het verdriet die mijn hele leven beheersten, werden te zwaar om te dragen. “Laat me even niets meer voelen, laat me de pijn verdoven.” Voor die verdoving zocht ik steeds vaker troost in alcohol. Heel stiekem, want naar feestjes ging ik al lang niet meer. Een glaasje werd een fles, een fles werden er drie... en zo belandde ik op een plek waar ik absoluut niet wilde zijn: een heel donker, eenzaam dal.
Het was toen duidelijk dat ik mijn problemen en verdriet niet meer alleen kon dragen. Er volgden verschillende afspraken met dokters en therapeuten, en ik begon met medicatie. Niets hielp echt. Toen het voor mijn gezin en mezelf niet meer houdbaar was, werd ik opgenomen in de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Ik was een schim van de sterke vrouw die ik ooit was. Op mijn diepste punt was ik de eigenaar van de stempels: depressie, angststoornis, automutilatie en … alcoholisme.
Op dat moment kon ik alleen maar voor me ‘laten’ zorgen. Ik werd verplicht stapje voor stapje aan mezelf te werken om terug de mama en vrouw te kunnen zijn die ik ooit was. Ik werd ondergedompeld in diverse intensieve therapieën en sprak met verschillende experten.
Het was een moeilijke periode, met heel veel vallen en opstaan. Een zware tijd voor mij en mijn gezin, vol emoties en onzekerheid. Toch gaf ik de moed niet op. Ondanks alles bleef ik vechten, stap voor stap vooruit. Met de eindeloze steun van mijn gezin, familie en vrienden.
Vele kleine en grote stappen later, toen ik weer een beetje op krachten was, begon ik me te verdiepen in zelfhulpboeken over alcoholisme, podcasts, blogs en noem maar op. Pas later besefte ik wat écht voor mij werkte: de levensechte inzichten en waardevolle tips die ik jarenlang kreeg van zowel van de begeleiders in een professionele praktijk als van mijn lotgenoten in de AA-groep.
Deze tips en inzichten, samen met mijn eigen ervaringen tijdens de vele jaren van mijn herstel, groeiden uit tot mijn boek.
Waar ooit de stempels depressie, angststoornis, automutilatie en alcoholisme mijn leven bepaalden, kan ik nu trots zeggen dat ik er geluk, moed, gezondheid en nuchterheid voor in de plaats kreeg. Ik hoop dat mijn pocketgids jou de kracht kan geven om te vechten voor wat jij belangrijk vindt in jouw leven.
